Uttararamacarita 5.16 (Bhavabhuti)

कुमारौ -- (अन्योन्यं प्रति) अहो प्रियदर्शनः कुमारः । (स्नेहानुरागं निर्वर्ण्य।)

यदृच्छासंवादः किमु किमु गुणानामतिशयः
पुराणो वा जन्मान्तरनिबद्धः परिचयः ।
निजो वा संबन्धः किमु विधिवशात्कोऽप्यविदितो
ममैतस्मिन्दृष्टे हृदयमवधानं रचयति ॥५.१६॥

kumārau – (anyonyaṃ prati) aho priya-darśanaḥ kumāraḥ | (sa-snehânurāgaṃ nirvarṇya|)

yadṛcchā-saṃvādaḥ kimu kimu guṇānām atiśayaḥ
purāṇo vā janmântara-nibaddhaḥ paricayaḥ |
nijo vā saṃbandhaḥ kimu vidhi-vaśāt ko'py a-vidito
mamâitasmin dṛṣṭe hṛdayam avadhānaṃ racayati || 5.16||

Die beiden Prinzen (zu einander):
O, der Prinz ist lieblich anzusehen! (nachdem sie sich mit Liebe und Zuneigung betrachtet haben:)

Ist es unser zufälliges Gespräch, oder das Übermaß seiner Qualitäten,
oder unsere in einem früheren Leben gemachte Bekanntschaft,
oder eine natürliche Verbindung durch das Schicksal, die ich nicht kenne,
dass mein Herz, sobald ich ihn gesehen habe, von ihm so fasziniert ist?

The Princes [Candraketu (Lakṣmanṇa's son) and Lava (son of Rāma)] -- (To each other). O, how noble looking this prince is! (They behold each other with love and affection).

Can it be the fortuitous conversation or the excess of excellences,
or the time-honoured friendship formed in some previous live,
or my relationship with him owing to the will of providence, not yet known to me,
that my heart feels drawn toward him at first sight? (5.16) (tr. M.R. Kale)